Heb je dat ook wel eens, dat je stoeit met jezelf. Je neemt je voor om het anders te gaan doen, maar zo vaak valt dat voornemen in duigen. Ik was de afgelopen tijd zo druk met werken en andere zaken dat ik het bewegen en sporten verwaarloosde. Iedere keer nam ik mij voor om het de komende week anders te doen, maar dan kwam er weer wat tussen of ik liet er wat tussen komen. Ik wilde zo graag deze spiraal doorbreken, ik vond alleen geen oplossing om het anders te doen. Met als gevolg dat ik vermoeider werd, meer last van mijn rug kreeg etc.
Afgelopen zondag spraak Klaas tijdens de kerkdienst over voornemens en patronen. Hij blikte met ons terug op het afgelopen jaar en vroeg zich af wie er zo op de helft van het kalenderjaar nog aan zijn voornemens werkte of deze al had gerealiseerd. Al een aantal jaren ben ik van de voornemens afgestapt omdat mijn overtuiging is, je moet je het niet voornemen, maar gewoon doen. Dit jaar had ik mij laten verleiden om toch wat doelen/ voornemens te hebben, waaronder dagelijks meer bewegen.
Kortom, ik zat daar op mijn stoel, luisterend naar Klaas en dacht: “Zie je wel, voornemens werken niet”. Klaas zijn preek ging echter verder en hij sprak over patronen in ons leven. We kunnen pas iets een gewoonte doorbreken, wanneer we het tot een patroon in ons leven maken. Bam, ik stond “op aan”. Voor mij kwam het binnen als een steekhoudende logica en ik dacht: “Hier kan ik wat mee”.
Mijn gedachten gingen verder. Ik heb gelezen dat je een patroon kan doorbreken door veertig dagen iets niet te doen en daar iets anders voor in de plaats te zetten. Dat gebeurt tijdens het vasten, een vasten tijd, die we allemaal wel kennen. Tijdens het vasten zet je iets apart, laat je het bijvoorbeeld om overdag te eten, om deze tijd apart te zetten voor God. Veel mensen doen dit tijdens de vastentijd voor Pasen. Er zijn ook veel andere religies die het principe van het vasten kennen. Ik zie het als een en door God ingegeven principe om onze focus te richten op Hem en door middel van iets laten in ons leven en gebed daar aan te verbinden. In veel religieuze stromingen is het een offer om je te heiligen en dichter bij je bestemming te brengen. God zij dank heeft Onze lieve Heer dit offer door Jezus gebracht, door aan het kruis te sterven om de kloof tussen mens en God te overbruggen. Zodat we in directe verbinding kunnen staan met de Bron van ons leven. Dit offer hoeven wij niet te brengen, dat heeft God voor ons gedaan.
Wanneer ik vast, dan breng ik mijn verlangen zowel fysiek als in gebed bij God. Dit vasten blijkt fysiek in ons brein ook daadwerkelijk een ander patroon zichtbaar te maken. Wanneer we veertig dagen iets laten en een ander patroon ontwikkelen, is dit aantoonbaar in het brein.
Ik realiseerde mij op mijn stoel tijdens de kerkdienst en daarna op zondag middag toen ik daar verder over door aan het denken was, dat mij een oplossing voorhanden was aangereikt.
Mijn besluit op zondag, heeft mijn week veranderd. Ik ben nu zeven dagen op weg om een patroon te ontwikkelen en wandel iedere ochtend. Een collega van mij, die veel in de ochtend hard loopt, heb ik wel eens gevraagd: “Hoe doe je dat zo in de ochtend, hoe krijg jij jezelf zo ver?” “Gewoon een kwestie van niet nadenken maar doen”, zei ze.
Dat is het: niet voornemen, maar doen. Veertig dagen een oude gewoonte doorbreken en een nieuwe gewoonte ontwikkelen. Ik voel mij fit en blijf doorgaan op de weg van DOEN! Doe je mee? Doorbreek een oude gewoonte en stap in een nieuw patroon, het zal je verder brengen dan een voornemen. Een gezegende week.
DAGMAR