Deze week verdween prof voetballer Sala van de radar. Wat een tragedie!! Zijn carrière steeg tot grote hoogte. Tot het moment dat het vliegtuigje waar hij in vloog van de radar verdween.
Beelden en foto’s van honderden mensen die oproepen om voor hem te bidden. Huilende familieleden. Talkshows die uren vullen over allerlei mogelijke scenario’s.
Maar niemand weet (nog) wat er gebeurd is. Zijn ex vriendin post een bericht over voetbal maffia. Dat bericht wordt meteen verwijderd. Ik zag een filmpje van een soort gelijk vliegtuigje en ik hoorde over ijsvorming op de vleugels. Het geluidsfragment van Sala zelf dat hij bang is dat het vliegtuig uit elkaar valt. Ik hoop dat hij leeft!
Op 13 januari viel Julen, de peuter van twee jaar, in een boorgat van 25 centimeter breed en 110 meter diep. Na twee weken is het kind nog niet terecht. Na een paar dagen werd er getwijfeld of het kind er wel in zou zijn gevallen? Wat zul je als ouders heen en weer geslingerd voelen in verdriet, hoop en totale wanhoop. Maar waarschijnlijk ook schuld. Zeker als er beweerd wordt dat je kind er niet in zit terwijl je het hebt horen huilen. Ga je aan jezelf twijfelen? Of wordt je misschien wel verdacht van iets heel ergs? Ik bidt voor troost en een wonder.
Deze week is in Amerika een wet ondertekend dat onder bepaalde situaties een abortus tot net voor de geboorte plaats mag vinden. De interpretaties op social media zijn verschillend. De een zegt blij dat deze wet alleen maar legale ruimte biedt voor extreme hulpeloze situaties. De ander spreekt over moord aan de andere kant van het geboorte kanaal. Ik ben “verscheurd”.
De media brengt zoveel heftig nieuws. Maar wat doet dat nieuws met ons? Deze situaties zijn voor de meesten van ons buiten ons gebied van invloed. Toch vinden we vaak dat we onze mening moeten geven. We zijn uren bezig om naar allerlei nieuwsberichten en complot theorieën te luisteren. Ik wil helemaal niet suggereren dat het vermissen van Sala niet erg is! Of het leven van de peuter! Om het maar niet te hebben over het abortusvraagstuk (ik probeer geen persoonlijke mening of kleur te geven, terwijl ik dat onbewust toch doe als ik het aanhaal). Jawel allemaal tragedie!! En ik zou willen dat ik er iets aan kon doen!
Wat kan ik wel doen: Ik wordt voortdurend geprikkeld om dingen te “moeten” doen. Maar alles wat ik moet doen maakt dat ik zoveel stress ervaar dat ik nergens geen zin meer in heb. En dat ik niet meer weet hoe ik moet genieten. Elke keer weer als ik op dat punt uit kom dan realiseer ik me dat ik niet leef vanuit mijn liefde voor God of mezelf. Maar dat de liefde van God mijn bron is waaruit ik wil leven! En kan genieten!! Misschien wordt mijn kleinzoon Jay nooit een prof voetballer als Sala? Maar ik kan hem vragen of hij met opa wil voetballen of sleeën. Gewoon omdat het leuk is! Ik hoop dat hij zo leert dat Opa van hem houdt! Voor mij was samen met Jay van de stijle bult afdalen letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt van de week. Er zijn zoveel miljoenen kindjeren die niet letterlijk in een put vallen maar die geen eten, geen school of geen liefdevol gezin hebben. Toch kunnen Annemiek en ik met €33,- per maand en een paar brieven per jaar één kind via www.compassion.nl aan de andere kant van de wereld uit een diepe put halen en laten weten dat ze geliefd en gezien zijn.
Abortus, overheid en wetgeving: we kunnen in gele hesjes de straat op, of revoluties ontketenen. Maar wat zou er gebeuren als we gaan bidden voor de overheid en onze leiders. En voor wijsheid en goede keuzes in alle complexe problematieken. En je kunt vinden wat je vindt, stemmen op wie je wilt. Maar mag ik je vragen om lief te hebben wie je tegenkomt? En vergeet niet om als eerste in de spiegel te kijken als je wakker wordt! Dat geeft zoveel creatieve ideeën. De meeste dingen die jij als liefde hebt ontvangen kun je zo doorgeven. Ik hoop dat wij elkaar zo gaan ont “moeten”!
Feiko