In mijn agenda zie ik staan dat ik deze week mag schrijven voor de ‘be inspired’. Ik voel me totaal niet geïnspireerd en happy dus hoe kom ik hieronder uit? Het is een beetje een zooitje vandaag en ik voel me als een zitzak die knapt en er allemaal van die witte statische zooi uitkomt en ik heb eigenlijk geen zin om deze rommel weer op orde te krijgen. Hoe kan ik in deze rommel inspirerend zijn voor anderen?
‘Gras bij de buren’, het thema waar we nu bij Leef ons in verdiepen. Vandaag mag je mijn buur zijn dus klim maar op de schutting om naar mijn gras te kijken. Ik kan je vertellen dat je eerste indruk hiervan niet blijvend is, wanneer je beter kijkt zal je zien dat er meer is, veel meer. Mijn dag begon vandaag met weinig slaap met een kort lontje erbij als gevolg. In een uur tijd had ik twee boze kinderen, boze man en een dochter die deze hele scène allemaal goed opslaat en dat vaak op een onverwacht moment weer tot uiting brengt.
Opweg naar school had ik moeite om mijn ogen droog te houden omdat ik net afscheid genomen had van mijn dochter die twee dagen gaat logeren en ik ervan baal hoe deze ochtend is gegaan. Die onuitgesproken woorden met mijn man, die niet geheel Bijbels toch met de zon zijn ondergegaan, zitten me ook niet lekker. Tijdens de ruzie met de kinderen sneer ik hierover toch wat naar hem omdat hij mij corrigeert over wat ik doe.
Daar waar we soms bruisen van ideeën en energie is er vandaag geen passie in huize Coppoolse. Geen groen gras, zooitje in huis, energieloos en die statische rotzooi uit die ontplofte zitzak moet ik weer opruimen. Totaal geen zin in en liever duik ik mijn bed in maar dat vind ik geen optie. Vandaag geen mooie Instagram foto’s, nu even niet want mijn gras is veel te geel. Dus kijk ik via social media bij mijn buren, daar is het veel groener, maar dat helpt mij niets. Sterker nog, het maakt het erger. Ik stop mijn telefoon in de kast en kijk naar mijzelf. Dit is wat het nu is, dit ben ik. Een zwakke vrouw die zoekt naar haar innerlijke kracht om weer groener te worden. Ik weet waar ik die kracht kan vinden maar ik voel altijd die drempel. Die egohoge drempel die mij afsluit van de ander en van de meest belangrijkste, van God. Hij is er wel alleen maak ik het zelf zo ingewikkeld door mijzelf zo belangrijk te vinden.
We lazen gisteren het verhaal van Jozef, hij bekende aan zijn broers wie hij was. De broers die hem veracht hadden zeiden niets.. waarop Jozef zei “Jullie moeten niet boos zijn op jezelf want God heeft mij eerder dan jullie hierheen gestuurd om jullie leven te redden”. De broers hebben hun vergeving gevraagd aan Jozef en toen hij dat hoorde moest hij huilen. Hij vergaf hun en dit kon hij omdat hij bij God leefde. Geen jaloezie, geen wrok, geen afgunst, hij keek niet naar het gras van de buren, een eerlijk en bewogen man van God. Wat een voorbeeld is Jozef. Het is tijd om mijn voeding te pakken, want onder dat gele gras zit meer, veel meer groen dan dat ik weet. God weet hoeveel groen er zit, want Hij heeft het gezaaid en aan mij de taak om het gras gezond te houden. Ik stop met schrijven en kijk op, dag buur, heb je zin in koffie? Het is wel nog wel een zooitje maar kijk daar maar even doorheen.
Marlies