Op 2 juni ben ik jarig geweest. Volgens mij voor het eerst dat ik niet thuis ben op mijn verjaardag. Jaren geleden heb ik een keer mijn verjaardag niet willen vieren. Tegen de mensen die normaal op mijn verjaardag zouden komen had ik gezegd dat ik er geen zin in had. In die tijd ging ik persoonlijk door een moeilijke periode. Net als nu?!
Natuurlijk had ik voor mijn gezin wel een taartje gehaald. Mijn ouders kwamen toch ook langs om mij te ondersteunen. De buren ook. En terwijl ik niet voorbereid was kwamen er steeds een paar mensen bij. En zo rond 20:15 uur zat de kamer gezellig vol. En terwijl ik in de kamer sta niet weet ik nog heel goed dat ik het super lief vond van de mensen om me heen. Maar ook wel lastig. Dat werd alleen maar erger namelijk een vriend die ook dacht: “Ik ga die arme Feiko niet alleen laten op zijn verjaardag” kwam voor fietsen. En terwijl hij zag dat de kamer gevuld was stopte hij een paar seconden keek me aan en terwijl ik naar de deur liep fietste hij weg. Hij dacht dat ik hem bewust had verteld dat ik mijn verjaardag niet zou vieren omdat ik niet durfde te zeggen dat hij niet welkom was. En hij was verdrietig en boos.
Daarna hebben we elkaar nooit weer gezien? Nee hoor ik belde hem op de volgende dag en vroeg waarom hij doorfietste. Hij was heel eerlijk en gaf aan dat hij het een rotstreek vond dat ik niet eerlijk was tegen hem. Hij vertelde over zijn pijn en boosheid. Toen vroeg ik hem of hij mijn kant wilde horen. Ik vertelde hem dat ik iedereen had verteld dat ik niemand wilde zien. Maar dat net als hij iedereen dacht : “Ik wil die arme Feiko ff een hart onder de riem steken.”
Nu bijna 50 jaar jong (volgend jaar pas, dat duurt nog heel lang haha) zit ik in Indonesië. Ik zit niet na te denken over jullie haha. En wat mij betreft gaan we als ik terug ben nog een feestje vieren!
Waar ik wel over na denk is. Wat betekent het voor die lieve kinderen en ouders hier in een arm land. Daar kom ik aan net als de visite op mijn feestje. Ongevraagd met een koffer vol cadeautjes. En natuurlijk reageren ze daar “superblij” op. Net als ik “gemixt blij” was met het onuitgenodigde bezoek op mijn verjaardag. Kwetsbaar en “arm” (ik had immers geen taart en bier).
Maar, net als mijn “verjaardags -vriend“ en ik, we hebben allemaal onze blauwe plekken opgelopen. En terwijl we het allemaal zo goed bedoelen zien we de dingen vanuit óns perspectief. Het is mijn gebed dat we elkaar mogen ontmoeten in een liefde die niet kwets maar die ook niet gekwetst wordt. En terwijl we zo ver uit elkaar zitten ben ik in mijn hart natuurlijk gewoon ook thuis!! Bij mijn Annemiek, kinderen en kleinkinderen (En natuurlijk bij de 14 jarige verjaardag van LEEF!). Maar ook als er letterlijk of figuurlijk afstand tussen ons is ; mag ik je vragen om met mij vandaag, gewoon omdat we samen jarig zijn of worden, 1 Korintiers 13 te lezen. En als er pijn is niet door te fietsen, of als het wel gebeurd elkaar op te zoeken en samen deze paar regels te lezen. (Ik zal dat hoofdstuk over de liefde helemaal onderaan plakken)
Het goede werk van Compassion is zo zichtbaar een ambassadeur van deze Goddelijke liefde. God die ons lief heeft voordat we Hem kennen. God geeft ons leven en liefde voordat we het verdienen. Mag deze liefde mij (ons) vervullen?
Heel veel liefs,
Feiko
1 KORINTIËRS 13 – NBV
1 Al sprak ik de talen van alle mensen en die van de engelen – had ik de liefde niet, ik zou niet meer zijn dan een dreunende gong of een schelle cimbaal.
2 Al had ik de gave om te profeteren en doorgrondde ik alle geheimen, al bezat ik alle kennis en had ik het geloof dat bergen kan verplaatsen – had ik de liefde niet, ik zou niets zijn.
3 Al verkocht ik mijn bezittingen omdat ik voedsel aan de armen wilde geven, al gaf ik mijn lichaam prijs en kon ik daar trots op zijn – had ik de liefde niet, het zou mij niet baten.
4 De liefde is geduldig en vol goedheid. De liefde kent geen afgunst, geen ijdel vertoon en geen zelfgenoegzaamheid.
5 Ze is niet grof en niet zelfzuchtig, ze laat zich niet boos maken en rekent het kwaad niet aan,
6 ze verheugt zich niet over het onrecht maar vindt vreugde in de waarheid.
7 Alles verdraagt ze, alles gelooft ze, alles hoopt ze, in alles volhardt ze.
8 De liefde zal nooit vergaan. Profetieën zullen verdwijnen, klanktaal zal verstommen, kennis verloren gaan –
9 want ons kennen schiet tekort en ons profeteren is beperkt.
10 Wanneer het volmaakte komt zal wat beperkt is verdwijnen.
11 Toen ik nog een kind was sprak ik als een kind, dacht ik als een kind, redeneerde ik als een kind. Nu ik volwassen ben heb ik al het kinderlijke achter me gelaten.
12 Nu kijken we nog in een wazige spiegel, maar straks staan we oog in oog. Nu is mijn kennen nog beperkt, maar straks zal ik volledig kennen, zoals ik zelf gekend ben.
13 Ons resten geloof, hoop en liefde, deze drie, maar de grootste daarvan is de liefde.