Het is woensdagavond, ik plof achter mijn mini padje om even de noodzakelijke werkmail te beantwoorden en denk ondertussen na of ik nog wat inspireerde zinnen op papier kan krijgen. We hebben voorjaarsvakantie, de middelste van de drie is vandaag ziek, de oudste is wat verveelt omdat zijn broertje niet met hem kan spelen en de jongste dwarrelt er gewoon tussendoor. Zij geniet van het feit dat haar broers er zijn maar ook weer niet want ze zit in de “mij” fase. Mij mama! Mij nana (konijn)! Nee, …MIJ! Waarop de jongens haar uitleggen dat het konijn ook degelijk van hen is en van mama en papa, alleen houdt papa niet van nana’s.
Jonah is vandaag ziek en overduidelijk stil… hij ligt op de bank onder een deken en zodra hij even opstaat, duikt zijn kleine zusje onder deze deken en kijkt ons allen wijselijk aan. Ziek zijn, voor alsnog komen we er deze winter zeer genadig af, maar niet iedereen ontspringt de dans. Om mij heen hoor ik de diverse virussen langskomen in de gezinnen in kleine en grote mate. Dat Jonah vandaag ziek is betekent voor mij een dag onthaasten, zodra ik zit schuift hij op mijn schoot en hangt daar het liefste de hele dag. Voor zich uit starend zonder een woord te zeggen. Enkel te genieten van de ademhaling die hij hoort en de warmte die hij voelt. Enkele beelden pikt hij op maar zijn vermoeidheid maakt dat hij zijn hoofd liever niet draait. Onthaasten, pas op de plaats, even een stapje terug, gewoon even niets maar dan ook echt niets. Wachten tot je weer energie krijgt, je minder lamlendig gaat voelen… wachten tot je beter wordt. Voor de een is dit een dag, voor de ander een week en voor een ander… Ons afweersysteem laat ons soms of vaak in de steek, wat kan wachten dan ontzettend lang duren. Uitstrekkend naar genezing van het lichaam wat herstel nodig heeft. Ik dank God dagelijks voor de gezondheid van de kinderen maar bid tegelijk ook voor hen waar dit niet zo is.
Terugdenkend aan Jonah die op mijn schoot de warmte tot zich neemt, brengt mij bij het boek “samen” van Ruth en Henk Stoorvogel. Vandaag las ik deze spreuk, “liefde geneest: degene die haar ontvangen en ook diegene die haar geven”. Mooi om over na te denken door te beginnen bij aan wie jij liefde geeft. Vaak beginnen we bij het ontvangen maar het eerst geven is zo waardevol, niet alleen voor de ander maar ook zeker voor jezelf. Jezus, wil die liefde schenken, genezing schenken en soms ook heel anders dan wij verwachten. Door te geven zonder iets terug te verwachten. Kunnen we ons uitstrekken naar het geven van liefde aan een ander zonder hiermee weer terug te pakken zoals in een “mij” fase?
Liefde verzacht en uitdelen geeft de ander kracht. Spannend om daadwerkelijk jou liefde te laten zien maar dit kan je al doen door een knuffel, een mandje fruit, of een bezoekje aan je buur te brengen. We hebben elkaars liefde nodig om te weten dat we er mogen zijn, ongeacht om “hoe” we zijn. Een mooie vraag voor vandaag, aan wie ga jij liefde laten zien?
Waar mag jouw liefde genezing brengen? Daar waar een langdurige virus genezing nodig heeft?
Marlies