In de auto op weg naar mijn kantoor hoorde ik een radioprogramma over 4 mei en de dodenherdenking. De vraag was hoe moeten we dit blijven herdenken en hoe houden we het relevant voor de jongeren.
Er was een jongere man die sinds twee jaar een initiatief had georganiseerd om met mensen van verschillende culturen te herdenken en dus ook uit te leggen wat het nu precies inhoud. Hij vertelde dat sinds hij daar mee bezig was het voor hem zelf veel meer is gaan leven.
Bij de vraag naar relevantie voor kinderen en hoe bleek dat lessen uit boeken en op scholen niet verkeerd zijn maar dat de kinderen en middelbare school studenten veel meer hadden aan “getuigenissen”. Nu zijn de meeste mensen gestorven die de Tweede Wereldoorlog hebben meegemaakt. Maar het blijkt dat als de kinderen van deze generatie het verhaal vertellen het net zoveel impact maakt. En dat kinderen leergierig blijken te zijn. De T.V. komt met films en docu’s op een goede tweede plaats.
Toen ik dat reflecteerde op mijn eigen leven kwam ik tot de conclusie dat dit inderdaad klopte. Eigenlijk vond ik 4 mei helemaal niet leuk. Dan moest je om 20:00 thuis zijn en stil zijn. Ik kwam dan een paar minuten voor 20:00 binnen en later begreep ik dat de gespannen sfeer er was omdat mijn ouders bang waren dat ik niet op tijd binnen was. En wat moest de buurt dan wel niet denken als die blagen van Reitsema niet eens het fatsoen hadden om binnen te zijn. En dan het kijken naar voor een kind saaie nauwelijks bewegende figuren. Of allerlei onbekenden die een krans leggen. Voor mij was het een oefening stilzitten en je mag niet!
Tot het moment dat ik mee “mocht” naar de plaatselijke viering. Eerst naar de kerk, waar de dominee, de burgemeester en een koor wat deden en dan in een stoet naar de begraafplaats. Maar wat me het meeste deed was een oude man met medailles op die zijn verhaal vertelde over de Oorlog en over de vele mannen, zijn vrienden die gesneuveld waren. En de Canadese soldaten die hierheen kwamen om voor ons te vechten terwijl ze zelf ver weg woonden en daar niet bang hoefden te zijn voor oorlog. Deze helden hebben voor mij 4 mei veranderd van een saai mag-niet-en-moet-event naar een dag van herinnering aan dappere mensen die voor ons hun leven gaven.
Eigenlijk lijkt het in Bijbels opzicht precies op Goede Vrijdag waar we herdenken dat Jezus dit voor ons deed. En net als de overdracht van dit Goede Nieuws hebben we dezelfde uitdaging als dat we als Nederlanders hebben. Hoe draag je dit verhaal over? Hoe maak je het relevant? Je kunt alle mensen een Bijbel geven of een folder in de brievenbus. Maar dit blijkt maar heel weinig te werken.
Getuigen!
Ook hier blijkt dat als we persoonlijk onze kinderen of onze vrienden meenemen naar een kerk waar het verhaal levendig wordt verteld dan gaat het voor hen ook leven.
Daarom staat er in de Bijbel ook dat wij allemaal getuigen “moeten” zijn in deze wereld. Wat eigenlijk betekent is dat jij in de herinneringen van de zwakheden genade hebt gevonden. Dat je kunt getuigen van een levendige relatie met een levende God.
Bevrijdings Feest
Niet alleen de getuigenissen en de films maar er is nog een aspect wat helpt om de traditie levendig te houden. En een jaarlijks event om naar uit te kijken. Dat zijn de vele bevrijdingsfeesten die overal georganiseerd worden. Feest vieren omdat we vrij zijn! Precies dat is nu waarom dat we “vroeger” kerkdiensten vieringen noemden!
Oproep
Ik hoop dat ook jij naar de kerkviering gaat omdat je een persoonlijke ontmoeting met Jezus hebt gehad! Maar zeker ook dat je hiervan verteld aan vrienden en collega’s. Ik was geïnspireerd door dit radio programma! Jij ook zullen we samen getuigen van onze bevrijding? Getuigen van de bijzondere dingen in ons leven of van dat in onze ouders (kerk). In de Bijbel lezen we dat het feest is in de Hemel als 1 persoon (opnieuw) in relatie komt met God. Dus ook daar kennen ze bevrijdingsfeesten! Redenen genoeg voor weer een dikke Fissa!!
Feiko