Op mijn bijna ingerichte nieuwe werkplek zit ik naar buiten te kijken. Een trieste druilerige dag met uitzicht op kale bomen. Binnen is het lekker warm. Tussen de bedrijven door gaan de “gewone dingen” ook gewoon door. Telefoontje hier, bezoekje daar. Stukje schrijven, preek voorbereiden maar ook thuis gaat alles gewoon door. Pfff ik zal blij wezen als alles klaar is! Dit ondanks alle gezelligheid van het samenwerken!
Ergens heb ik gelezen dat je elke dag een half uur voor je uit moet kijken. Nergens mee bezig zijn schijnt voor je hersenen heel goed te zijn. Ik ben aan het leren en terwijl ik net even “naar buiten zat te kijken” moest ik denken aan al de mannen die in dit zelfde gebouw naar dezelfde bomen hebben zitten kijken. Sommigen hebben de bomen hier misschien wel dik zien worden?! In ieder geval hebben ze de bomen er hun bladeren zien verliezen. En terwijl ze hier opgesloten zaten ging “de echte wereld” ook gewoon door. Thuis moesten er kinderen te eten gegeven worden, huur betaald worden, school etc. En terwijl de mannen hier naar buiten zaten te kijken keken hun vrouwen ook naar buiten. Misschien baden ze wel: “Hoe gaan we boodschappen doen?” of “Hoe gaan we de rekeningen betalen?” “Hoe moet ik de kinderen kleding geven?” En: “Hoe ga ik om met al die mensen die me nakijken en schandelijk over “ons” spreken?”
December
Dan nog pakjesavond, de adventsperiode en Kerst en Oud en Nieuw. Voor veel mensen waarvan hun partner gevangen zit een moeilijke en vaak eenzame tijd. Maar hoeveel mensen zitten er zelf ook gevangen in een sociaal isolement? Langs hoeveel van deze ramen komen wij vandaag? Zien wij ze? Herkennen we hen? Willen we hen zien? Wij kennen deze mensen die naar buiten kijken en trieste troosteloze donkere dagen voor de Kerst zien. Misschien horen ze de zwarte pieten kloppen op de ramen bij de buren. Misschien ruiken ze de gourmet van ons.
TV
Op het journaal zie ik elke dag ellende die zo heftig is dat ik nauwelijks nog oog heb voor deze dingen die in mijn straat spelen. Maar toen Annemiek en ik pas geleden geconfronteerd werden met de dankbaarheid van een eenzame buurvrouw heeft dat me diep in mijn hart geraakt. We deden iets heel simpels maar werden bedankt alsof we haar leven gered hadden. Een paar dagen later had ze uitgevonden waar we woonden en kregen we ook nog een lief berichtje.
Het maakt niet uit of mensen nu door domme keuzes in de gevangenis terecht zijn gekomen, of gevangen zitten in eenzaamheid, depressie of stille armoede. We blijven mensen.
Kruisberg
Daar zit ik dan op de Kruisberg naar buiten te kijken en “te luisteren” naar al die gebeden van de gevangenen. Maar ook naar de gebeden van de familie thuis en de slachtoffers. Allemaal mensen die elkaar zoveel te bieden hebben! Twee duizend jaar geleden scheen er een ster! Werd er een baby geboren, cadeaus gegeven en na 33 jaar werd deze man geofferd aan een kruis op een berg. Deze Jezus, Gods eigen zoon, gaf zijn leven voor jou en voor mij! Hij leefde niet voor zichzelf maar gaf zijn leven onbaatzuchtig voor miljoenen. En voor JOU! Wij kunnen en hoeven niet alle ellende uit de wereld op onze schouders nemen. Maar kunnen we Jezus een cadeautje geven of Hem uitnodigen om mee te eten? Kunnen we Hem een paar mooie Kerstkleren geven? Of even bij Hem op bezoek gaan?
Ik zie ik zie wat jij ook ziet!
35 Want ik had honger en jullie gaven mij te eten, ik had dorst en jullie gaven mij te drinken. Ik was een vreemdeling, en jullie namen mij op, 36 ik was naakt, en jullie kleedden mij. Ik was ziek en jullie bezochten mij, ik zat gevangen en jullie kwamen naar mij toe.” 37 Dan zullen de rechtvaardigen hem antwoorden: “Heer, wanneer hebben wij u hongerig gezien en te eten gegeven, of dorstig en u te drinken gegeven? 38 Wanneer hebben wij u als vreemdeling gezien en opgenomen, u naakt gezien en gekleed? 39 Wanneer hebben wij gezien dat u ziek was of in de gevangenis zat en zijn we naar u toe gekomen?” 40 En de koning zal hun antwoorden: “Ik verzeker jullie: alles wat jullie gedaan hebben voor een van de onaanzienlijksten van mijn broeders of zusters, dat hebben jullie voor mij gedaan.” Mattheus 25:35-40
Vandaag gaan we onze eerst kerkdienst vieren op de Kruisberg. Ik ben benieuwd wat je ziet? Gevangenen, slachtoffers of de sleutels die Jezus jou geeft om gevangen vrij te laten!
Feiko