Afgelopen week ontmoette ik een oude dame. Ze vertelde dat ze eenzaam was. Ik ontmoet regelmatig mensen die eenzaam zijn. Vaak voelde ik mij tekort schieten. Ken je dat? Het gevoel dat je iemand die eenzaam is zo graag wilt helpen. Ik zocht dan in mijn agenda naar gaatjes en mogelijkheden om er voor die ander te zijn. Toch hielp dat vaak maar voor even en soms helemaal niet. Een vriendin van mij vertelde mij eens hoe alleen ze zich voelde, ondanks onze innige vriendschap.
Ik ontdekte dat ik altijd tekort schiet. Wanneer mensen eenzaam zijn kan ik die leegte niet vullen.
Een helpende hand bieden en liefde geven kan altijd, maar ze lossen niet de diepere gevoelens van eenzaamheid op.
In een periode in mijn leven toen ik mij heel eenzaam voelde (ondanks man en kinderen) ontdekte ik dat mensen die leegte niet kunnen vullen. Mensen schieten altijd tekort en ik ontdekte dat mijn verwachtingen aan het verkeerde adres gericht waren. Naar mensen en niet naar God.
Door ziekte was ik een tijd uit de roulatie. Er was veel liefde en steun om mij heen en er ontstonden hechtere en nieuwe vriendschappen. Binnen in mij knaagde er iets. Ik voelde mij niet meer meedoen in het leven. En vroeg mij af of ik nog wel van betekenis was.
Maatschappelijk gezien knaagde er iets aan mij. Ik voelde mij soms nutteloos en niet meer goed meedoen in het arbeidsproces. Ook in de kerk had ik dat gevoel. Ik deed niet meer actief mee in teams, was niet meer up to date en ik voelde mij niet meer nuttig. Ik miste het plezier, de lol van samen iets doen en bij een team horen.
Het lukt mij niet aan te sluiten, ik was nog niet zo ver in mijn herstel. Mensen vergaten mij (dat dacht ik) en ik voelde mij niet meer aangehaakt. Misschien herken je dat wel. Dat je denkt niet meer mee te kunnen doen of het gevoel er niet meer bij te horen.
Ik wilde dit mensen verwijten en ik wist van binnen dat dit niet klopte. Het enige wat er aan de hand bleek te zijn was dat ik mij op dat moment niet meer geliefd voelde. Ik wist niet meer of ik er werkelijk toe deed.
De eenzaamheid overviel mij, soms in meer of mindere mate. Ik schrijf nu eenzaamheid maar diep van binnen was het een gemis aan liefde en er toe doen. Als ik eenzaamheid zou moeten omschrijven dan is het een gemis aan liefde en van betekenis zijn.
Het antwoord was vrij simpel, al voelde dat echt niet zo simpel. Ik had het nodig om mij weer geliefd te voelen en te weten/ ervaren dat het leven niet nutteloos is. De enige bij wie ik deze waarheid en bevestiging kon ontvangen was bij mijn hemelse vader en zijn zoon Jezus. Dit klinkt je misschien veel te abstract of zweverig. Toch is het dat niet. Ik geloof dat we zijn gemaakt voor samen. Mens geschapen en uit mens voorgebracht (zoals Adam en Eva). God zei in het begin van de schepping dat het niet goed voor de mens is dat hij alleen is. We zijn gemaakt alleen maar bedoeld voor samen. God heeft de levensadem in de mens geblazen. Leven in overvloed een adem van liefde en gewenst zijn !! Je bent hier niet zomaar op deze aarde. Dat staat voor mij vast als en zekerheid die onzeker is (ik kan het niet zien, maar wel voelen).
Weet je, ik heb geleerd mij niet terug te trekken, niet te denken dat mensen tekort schieten. Daar word je alleen maar bitter en zuur van. Dat is in ieder geval iets wat ik niet wil zijn. Ik heb geleerd en ontdekt en gevoeld dat ik geliefd ben!! Door God in de eerste plaats en ook door mensen. Dat is het mooie van Gods Scheppingsorde. Hij heeft ons gemaakt naar zijn beeld en gelijkenis. Het brengt mij veel meer vreugde in mijn leven, wanneer ik dit mij soms dagelijks inprent.
Ik mocht het aan de oudere dame die ik sprak ook vertellen: ik zei: “Weet U dat God zoveel van u houdt?” De tranen stroomde over mijn wangen uit liefde voor deze vrouw. Ik voelde zo de sterke liefde van God voor haar. Wanneer je dit leest en je herkent je er in, vraag het aan God en hij zal het geven. God is elke dag opnieuw er met zijn liefde voor jou.
Onlangs was ik op een bijeenkomst waar een directeur van een organisatie voor onderwijs sprak. Ze was al op leeftijd en bezigde een spreuk die mij sindsdien niet meer loslaat. Ze had leiding gegeven aan een school en daar vertelde ze de kinderen:
“Je mag hier alles worden, behalve ongelukkig!”
Ik verlang dit ook voor jou!!
Ga naar God hij vult je leegte, vraag gebed van mensen om je heen en wordt niet zuur maar laat je vullen met liefde. Dan zal je gelukkig zijn!!
Dagmar