Voor me lopen twee jonge mensen. De een is een kop langer als de andere. Ze praten zacht met elkaar maar ik kan zien aan de lichaamstaal dat het liefde is. En ja hoor, de lange jongen bukt voorover en het meisje gaat op haar tenen staan en ze geven elkaar een kus. Gewoon een lief kusje. Iets verder lopen twee excentrieke jonge mensen. Dat klinkt veel liever dan twee gek geklede mensen. Want wat is nu gek? Dat wat ik gek vind of dat ik de kleding van iemand anders gek vind? Ze hebben haast denk ik want ze lopen flink door. Maar ondanks dat praten ze wel met elkaar. Het gaat hard. Niet dat ik er iets van kan maken want ze lopen te snel voor mij. Maar als je zo als een setje gekleed bent en dan samen zo onderweg bent. Ik denk: “Liefde”.
Omdat het monumenten dag is kunnen we een paar gebouwen bekijken. In een van de gebouwen stond een jongetje van een jaar of tien. Het was een heel oud gebouw en ze restaureerden er orgels. Van allerlei soorten orgels. Het jongetje stond gebiologeerd te kijken. Je hoefde niet in de zorg te werken om te zien dat hij iets anders was. Ik denk iets autistisch. En hij wilde niet weg. Maar er was niet veel ruimte om te staan kijken en er stond inmiddels een lange rij. Zijn vader excuseerde dat het wat langer duurde. En heel tactvol nam hij het jongetje bijna vrijwillig mee. Schipperend tussen de rij laten wachten en zijn zoon meenemen zonder hem pijn te doen. Ik zeg: “Wat een liefde!”
Op weg terug in de volle tram. Twee oudere dames stappen in. En ze kunnen niet naast elkaar zitten. De ene dame zit naast ons en begint geanimeerd met ons te praten. Na een paar haltes is er meer ruimte in de coupe. Daar komt de andere oude dame aan. Ik kom toch lekker naast je zitten zegt ze met een warme stem. En ze beginnen ons samen te vertellen wat ze gedaan hebben. Geen idee of ze nog mannen hebben of weduwe zijn. Maar over hun vriendschap kun je zeker zeggen: “Wat een liefde!”
Zo maar een greep uit mijn dag. Als je wilt is er zoveel liefde te zien! Maar ik kan ook vertellen over de verslaafden die ik vandaag sprak, of de dakloze met zijn vals uitziende en blaffende pitbull. Of de man die met zijn bumper ongeveer tegen mijn bumper aanreed omdat hij vind dat de 15 km die ik te hard reed nog steeds niet genoeg was. Of de mevrouw die ook in de tram stapte en angstig met haar stok om haar heen voelde of ze niet tegen iemand aan zou stoten.
En ik.. ik wil liefde zijn. Ik wil liefde geven, ik wil vergeven, ik wil in liefde leven. Ik wil zo graag zijn als mijn grootste idool! Voor mijn lieve Annemiek die altijd zichzelf wegcijfert voor anderen, zodat ze weet en voelt dat ik van haar hou. Voor mijn kinderen die hun ouders zo veel hebben gedeeld met anderen zodat ze weten dat zij mijn nummer 1 zijn. Maar ook voor mijn kleinkinderen. Zulke leuke lieve en onbevangen kleine mensjes dat hun identiteit mag groeien in een omgeving waar er liefde en aandacht is.
En verder: Ik wil zo graag 7 maal 70 maal vergeven. Ik wil zo graag mijn vijanden lief hebben. Ik wil zo graag hen zegenen die mij vervloeken. De Bijbel leert ons “Jaag de liefde na!”
Wij zijn Christenen! Dat betekent dat we Hem navolgen. Hij gaf liefde en aandacht aan mensen die ziek waren. Maar ook aan mensen die verstoten waren. Hij vergaf de mensen die Hem iets aan wilden doen. Hij vergaf de schuldige mensen. Hij gehoorzaamde God! Ja, Hij deed wonderen en Hij profeteerde over van alles en nog meer. Maar boven alles is Hij degene die de vredestichter was. Degene die verzoende. Degene die ons leerde om God lief te hebben boven alles en degene om je heen als jezelf.
Veel liefs
Feiko